از کجا اومدیم و کجا میریم…
ماجرا اینه که هیچکس جز خودمون واقعاً نمیدونه که از زندگی چی میخوایم. پس واقعاً چرا باید منتظر باشیم تا دیگران مسیر خوشبختی رو نشونمون بدن؟
ما یه روزی از قطار سریع السیر زندگی تو تهران بیرون پریدیم و وارد داستان تازه ای شدیم. ما با هر چی که داشتیم شروع کردیم به ساختن ایده هامون. سعی کردیم یاد بگیریم چطور تفاوت ها و اختلاف نظراهامون باعث اختلال تو پیشرفت کار نشن و حتی کمک کنن تا نتیجه بهتری بگیریم. ما برای ساختن هر گوشه ی اینجا باهم فکر کردیم، راه حل پیدا کردیم باهم اجرا کردیم. ما هر کدوم رنگ خودمونو به اینجا زدیم تا رنگین خانه پدیدار شد …
Timeline
حالا رنگین خانه جایی بود که می شد توش چند روزی مهمون شد و از شتاب زندگی شهری فاصله گرفت. زندگی وسط طبیعت برای ما تجربه جالبی بود و میخواستیم فرصتی ایجاد کنیم تا دیگران هم تجربش کنن. ما رنگین خانه رو به عنوان اقامتگاه بوم گردی ثبت کردیم و از سازمان گردشگری مجوز رسمی دریافت کردیم. انتهای باغ، یه کلبه چوبی برای خودمون ساختیم و اولین مهمون های اقامتگاه بوم گردی رنگین خانه از راه رسیدن…
ما تو ساخت رنگین خانه بیشتر از متریال بومی استفاده کردیم که بخش عمدش چوب و کاهگله. برای هماهنگی بیشتر داخل با بیرون خونه، سعی کردیم وسایل ساده تری برای تجهیزش انتخاب کنیم. البته بودجه مون هم اجازه ریخت و پاش بهمون نمیداد. کار با چوبو از یه دوست خوب نجار یاد گرفتیم و کابینت هارو از چوب ساختیم. بعد اون کمد ها و بعدش تخت و میز و هر چیزی که لازم بود. این شد که رنگین خونه ی ما، جایی برای موندن شد. با سقفی که با دستای خودمون ساخته بودیم.
تو مدتی که مزرعه داشت دوباره مزرعه می شد، تو فکر ساخت یه خونه بودیم. یه خونه که تا حد امکان با طبیعت سازگار باشه. ما از نیما تقی ذوقی، دوست خوب معمارمون برای طراحیش کمک گرفتیم و کم کم تیم اجراش هم پیدا شد. ساخت خونه چالش های زیادی داشت و البته هزینش خیلی بیشتر از چیزی که انتظارشو داشتیم شد. معمولا دفعات اول تو هر کاری همینطوریه. اما خب بواسطه اینکه تو تمام مراحل، پا به پای اوستا کار ها کار کردیم کلی تجربه جالب کسب کردیم که بعد ها خیلی به کارمون اومد.
مزرعه یه قطعه زمین بود نه بزرگ و نه کوچیک که مدت ها به حال خودش رها شده بود. قبلا باغ چای و درختای میوه داشت. وسطش خونه قدیمی پدرجون بود که تا ده پونزده سال پیش عمه زهرا (خواهر پدرجون) اونجا زندگی میکرد. یه باغ با منظره کوهپایه که پر بود از آسمون و تا چشم کار میکرد سبز بود. اما خب، قابل سکونت نبود. حتی نمیشد واردش شد چون بوته های تمشک تا بالای دیوار بالا اومده بودن و اینکه امتیاز آب و برقشم خیلی وقت پیش قطع شده بود. نقطه صفر که میگن دقیقا همونجا بود.
ما طی چند ماه گذشته فرصت پیدا کردیم تا خیلی چیز هارو دوباره ببینیم. اینکه کجا بودیم و کجا میخواستیم باشیم. من و آرمان دیگه کارمند نبودیم. بخش عمده کارمون هم آنلاین بود پس نیازی به حضورمون در تهران نبود مگر اینکه از نظر ذهنی گرفتار تهران می بودیم که نبودیم. پس تهرانو با هرآنچه که بود، به امید یه هوای تازه تر ترک کردیم. مقصد ما تنکابن بود. شهر خاطرات کودکیمون.
